Colette Dubois
Entretenir vaut mieux, Marc Buchy and Katya Ev
HART Magazine n°223 (Be), 2022
pdf here / online version
on the performance Ne rien faire contre rémunération, New Space, Liège (Be)
ENG (translation) / NL (original)
Marc Buchy (b. 1988, Metz) and Katya Ev (b. 1983, Moscow) share the space of New Space in Liège. I first met the two artists and the curator, Dorothée Duvivier, on February 8 so before Putin's troops invaded Ukraine. Katya Ev, born in Moscow, part of her family comes from Ukraine. Needless to say, the current situation affects the artist deeply. In response, she has since changed some elements of her project; I have integrated them into the record of this interview.
The two artists place performance, protocol and gesture at the centre of their artistic practice. They operate outside the classical exhibition format and the obvious venues to deconstruct existing structures, institutions and control systems. Both question the systems behind notions of artistic work, creation and value. Their proposals, often conceptual and minimal in nature, are radical in the way they disrupt the visitor's experience of the works. Finally, they also both work on a 1 : 1 scale and often integrate risk-taking into their work. Dorothée Duviver, curator of the exhibition at New Space in Liege#, says the two had met before collaborating for this exhibition, but they hardly knew each other and they do not present common work here. Marc Buchy: 'The aeelding on the ache and the flyer is the only work we made together. It is a kind of summary of our two oeuvres. I think you really have to look at our initiative as organic.
We each presented our ideas in relation to the space and available resources, and it soon became apparent that different themes and interests overlapped. The result is quite intuitive, although it may look like two things just placed side by side (like the image for communication they created together), a kind of montage in the broad sense of the word.' Katya Ev adds: 'There is a certain symmetry in them that I find interesting. Both proposals are both 'sculptural' and performative but without 'performer' in the classical sense of the word. In both cases, the experience of the viewer/visitor is central. There are also formal similarities, the idea of 'travelling' is suggested, the way the works are constructed, with a central element and subtle interventions.' In both cases, the interventions are akin to the readymade. The aesthetic of the exhibition is deliberately kept simple, functional and lowbrow, because outside the circuits of the art world. This notion of duality, of duality, takes a special form in the link the works make with the outside world: betweenNew Space and the neighbourhood.
Marc Buchy: twist et tango
Marc Buchy's practice is conceptual and takes the form of protocol-based applications that often involve collaboration. He produces two categories of work: on the one hand, work that he fully masters and that often falls under what he calls 'a hollow autobiography'; on the other, work that leads its own existence from the protocol established by the artist. He usually deals with very specific themes. For this exhibition, he worked in a rather spontaneous way.
At the first meeting at New Space, he placed a car in the exhibition space. 'In my practice, I try to transcend the exhibition space, both in time and space; I was keen to show a vehicle at New Space and that became the heart of the project,' he says. Buchy owns an old Twingo, inherited from his great-aunt in 2017. When the space is closed, the car is parked inside at New Space. On the ground, two parking spaces are marked with paint. During opening hours, it stands in front of the entrance; the parking spaces remain eeg and the car keys are hung inside, available to the public. So you could drive away by car. I point out to him that this could really happen: someone leaves with the car and may never bring it back.... 'Maybe I'm a bit naive,' Marc Buchy replies. 'It's true that in my intellectual or physical work I often put things to the test.' The work is meant to allow visitors to get behind the wheel of the car and listen to the tape of the discussion he had with philosopher and sociologist Jan Masschelein on a double question: can a work of art be a school and can a school be a work of art? 'The interesting thing about Jan is that he deals with his students in an experimental way. He organised several tours in cities. In these, his students all go in a different direction. In this way, they capture a portrait of the city together.' The conversation was recorded in the Twingo between New Space and a viewpoint on a hill in the city, where they both took a picture with their mobile phones; these images were slid into the sun visors of the car.
The car thus becomes 'an intellectual sculpture, a mental sculpture in relation to the exploration of space and a potential sculpture within the city of Liege'. The different times overlap: you are listening to a recording that took place in the car amidst a variety of objects - from the great-aunt, from the artist's parents and from the artist himself, including a pair of worn-out white trainers with double laces, 'walking shoes that you can walk with, but that you can also trip with.' The artist hee& applied an emblem on the bonnet of the car that refers to his series Ainsi à l'infini, a key ring that is part of his mundi project; the reactivation of Réactance (the inverted control of a lamp meant to detect movement) will complete the device 'This allows me to bring together different themes that have been present in my work in recent years he says.
Katya Ev: de " rien "! [for "nothing"]
Katya Ev's performative practice often revolves around a "constructed situation", referring to Guy Debord, i.e. an accumulation of concrete parameters: the place, the legal elements, the means of dissemination and so on. Her work takes place in the public space or in an institution where she challenges a particular situation. 'There is always a socio-political dimension in my work,' she says.
At New Space, Katya Ev brings a variation of the performance Visitors of an Exhibition Space Are Suggested to 'Do Nothing', which she showed at the exhibition concluding a residency at HISK. That dealt with neoliberal codes and those of an institutional contemporary art event, and was somewhere between a gallery space and the aesthetics of a start-up. Visitors, by signing a contract committing to doing nothing for at least an hour, could sit in a comfortable chair made available for a minimum hourly wage (10.25 euros gross per hour), after which they received a paycheck. ''Initially, it was a reaction to the pressure to produce a lot, including for artists. By working with a contract and a paycheck, I make this end up in the national archive,' the artist said. In Liège, the performance now called the " rien " will take into account the history of the place - it will note the word "rien" on a wall of the garage, among the texts already present - and its place in the working-class neighbourhood, to appeal to a different audience. Katya Ev participates in the project Art au Centre', where she displays a poster - a readymade of a greatly enlarged 'for rent' poster with the words 'Ne rien faire contre rémunération' (Do nothing for payment) and a phone number.
This intervention links the performance to the rental model. When I point out to her that it is indeed also a matter of renting out the renting out her body, which is linked to prostitution, Katya Ev agrees and she clarifies: "For me, this performance was interesting because of the confrontation between 'doing nothing' and class privilege. It is about deconstructing the idea that 'doing nothing' is a waste of time, and here it is radically opposed to the idea of otium advocated by ancient philosophy and then widely developed in Western thought: an aristocratic privilege obtained through the exploitation of others.
Katya Ev: 'By assigning a symbolic value - through a financial value - this performance offers someone time and space to be themselves. And that question of rental is a knot, it's all or nothing. Does this performance offer space to rest or does it activate this dimension of the body?' And what is 'doing nothing'? Determining what is 'nothing' is an ontologically totally impossible task(. The war between Russia and Ukraine leads to another burning topical reflection: as Dorothée Duvivier notes, 'doing nothing raises the question of our impotence, our inability to act, to intervene, to help and support the victims'.
The ensuing discussion shows how layered Katya Ev and Marc Buchy's proposals are. Who or what is at work? Are the people seated in the armchair or in the Twingo performers? Are they participants? Who is watching and how do you watch? All these questions arose while working out the protocols devised by the two artists. All these questions will remain for the duration of the exhibition. 'I don't know what will happen. I know what Marc proposes, what I propose, but that's it. How the public will link our two proposals remains to be seen,' says Katya Ev.
What is 'doing nothing'? Defining what 'doing nothing' is is an ontologically totally impossible task. The war between Russia and Ukraine leads to another burningly topical reflection: as curator Dorothée Duvivier notes, 'doing nothing raises the question about our impotence, our inability to act, to intervene, to help and support the victims.
__________________________________________________________________________
1 The artist provided us with a text outlining her position on this war. See page 49.
2 Since 2002, the non-profit association In Cité Mondi has owned an interactive sculpture in Féronstrée and a collection of contemporary art that currently consists of more than 135 works.!The association also has& two exhibition spaces, SPACE and NEW SPACE. That second space is a 500m former judicial police garage where people can experiment with other forms of art and new exhibition formats. Located on Rue Vivegnis, it forms a true centre of contemporary creation together with RAVI, Le Corridor, L'Image Sans Nom, La Comète and E2N.
3 The Art au Centre project uses the windows of empty commercial premises to install works by contemporary artists.
4 The contract, drawn up in collaboration with a lawyer from the Caveat structure, specifies only one thing: 'the "nothingness" is physically performed through the presence of the body and the nothingness is performed with deep seriousness and devotion
ENG (translation) / NL (original)
Marc Buchy (°1988, Metz) en Katya Ev (°1983, Moskou) delen de ruimte van New Space in Luik. Ik ontmoette de twee kunstenaars en de curator, Dorothée Duvivier, voor het eerst op 8 februari, dus nog voordat Poetins troepen Oekraïne binnenvielen. Katya Ev", geboren in Moskou,een deel van haar familie komt uit Oekraïne. Het spreekt voor zich dat de huidige situatie de kunstenaar diep raakt. In een reactie daarop heeft ze ondertussen een aantal elementen van haar project gewijzigd; ik heb ze in het verslag van dit interview geïntegreerd.
De twee kunstenaars plaatsen performance, protocol en gebaar centraal in hun artistieke praktijk. Ze opereren buiten het klassieke tentoonstellingsformat en de voor de hand liggende plaatsen, om bestaande structuren, instellingen en controlesystemen te deconstrueren. Allebei stellen ze de systemen achter de begrippen artistiek werk, creatie en waarde in vraag. Hun voorstellen, dikwijls conceptueel en minimaal van aard, zijn radicaal in de manier waarop ze de beleving van de werken door de bezoeker verstoren. Tot slot werken ze ook allebei op een schaal 1 : 1 en integreren ze vaak het nemen van risico’s in hun werk. Dorothée Duviver, curator van de tentoonstelling in New Space in Luik#, zegt dat de twee elkaar al hadden ontmoet voordat ze voor deze tentoonstelling gingen samenwerken, maar dat ze elkaar nauwelijks kenden en dat ze hier geen gemeenschappelijk werk presenteren. Marc Buchy: ‘De aeelding op de ache en de flyer is het enige werk dat we samen hebben gemaakt. Het is een soort samenvatting van onze twee oeuvres. Ik denk dat je ons initiatief echt als organisch moet bekijken.
We presenteerden elk onze ideeën met betrekking tot de ruimte en de beschikbare middelen, en het bleek al snel dat verschillende thema’s en interesses elkaar overlappen. Het resultaat is vrij intuïtief, al lijkt het misschien op twee dingen die gewoon naast elkaar zijn geplaatst (zoals het beeld voor de communicatie dat ze samen hebben gecreëerd), een soort montage in de ruime zin van het woord.’ Katya Ev vult aan: ‘Er zit een bepaalde symmetrie in die ik interessant vind. Beide voorstellen zijn zowel ‘sculpturaal’ als performatief maar dan zonder ‘performer’ in de klassieke betekenis van het woord. In beide gevallen staat de beleving van de kijker/bezoeker centraal. Er zijn ook formele overeenkomsten, het idee van ‘reizen’ wordt gesuggereerd, de manier waarop de werken zijn geconstrueerd, met een centraal element en subtiele interventies.’ In beide gevallen zijn de ingrepen verwant aan de readymade. De esthetiek van de tentoonstelling is bewust eenvoudig gehouden, functioneel en lowbrow, want buiten de circuits van de kunstwereld om. Deze notie van tweevoudigheid, van dualiteit, neemt een bijzondere vorm aan in de link die de werken leggen met de buitenwereld: tussenNew Space en de wijk.
Marc Buchy: twist et tango
De praktijk van Marc Buchy is conceptueel en neemt de vorm aan van protocolaire toepassingen die dikwijls een samenwerking omvatten. Hij produceert twee categorieën van werk: aan de ene kant werk dat hij volledig beheerst en dat vaak valt onder wat hij ‘een holle autobiografie’ noemt, aan de andere kant werk dat een eigen bestaan leidt vanuit het protocol dat door de kunstenaar is ingesteld. Meestal houdt hij zich bezig met zeer specifieke thema’s. Voor deze tentoonstelling werkte hij op een eerder spontane manier.
Tijdens de eerste bijeenkomst bij New Space plaatste hij een auto in de exporuimte. ‘In mijn praktijk probeer ik de tentoonstellingsplaats te overstijgen, zowel in tijd als in ruimte; ik wilde bij New Space graag een voertuig tonen en dat werd het hart van het project’, zo zegt hij. Buchy bezit een oude Twingo, geërfd van zijn oudtante in 2017. Wanneer de ruimte gesloten is, wordt de auto bij New Space binnen geparkeerd. Op de grond zijn met verf twee parkeerplaatsen aangebracht. Tijdens de openingsuren staat hij voor de ingang; de parkeerplaatsen blijven eeg en de autosleutels worden binnen opgehangen, beschikbaar voor het publiek. Je zou dus met de auto kunnen wegrijden. Ik wijs hem erop dat dit echt zou kunnen gebeuren: iemand vertrekt met de auto en brengt hem misschien wel nooit meer terug... ‘Misschien ben ik een beetje naïef’, antwoordt Marc Buchy. ‘Het klopt dat ik in mijn intellectuele of fysieke werk vaak dingen op de proef stel.’ Het werk is bedoeld om bezoekers de kans te geven achter het stuur van de auto te gaan zitten en te luisteren naar de tape van de discussie die hij voerde met de filosoof en socioloog Jan Masschelein over een dubbele vraag: kan een kunstwerk een school zijn en kan een school een kunstwerk zijn? ‘Het interessante aan Jan is dat hij met zijn studenten op een experimentele manier omgaat. Hij organiseerde verschillende tochten in steden. Zijn leerlingen gaan daarbij allemaal een andere kant op. Zo leggen ze samen met anderen een portret van de stad vast.’ Het gesprek werd opgenomen in de Twingo tussen New Space en een uitkijkpunt op een heuvel in de stad, waar ze allebei een foto maakten met hun mobiele telefoon; deze beelden werden in de zonnekleppen van de auto geschoven.
De auto wordt op die manier ‘een intellectuele sculptuur, een mentale sculptuur in relatie tot de verkenning van de ruimte en een potentiële sculptuur binnen de stad Luik’. De verschillende tijden overlappen elkaar: je luistert naar een opname die plaatsvond in de auto te midden van uiteenlopende objecten – van de oudtante, van de ouders van de kunstenaar en van de kunstenaar zelf, waaronder een paar versleten witte sneakers met dubbele veters, ‘wandelschoenen waarmee je kunt stappen, maar waar je ook mee kunt struikelen.’ De kunstenaar hee& op de motorkap van de auto een embleem aangebracht dat verwijst naar zijn serie Ainsi à l’infini, een sleutelhanger die deel uitmaakt van zijn mundi-project; de reactivering van Réactance (de omgekeerde bediening van een lamp bedoeld om beweging te detecteren) zal het apparaat voltooien ‘Hierdoor kan ik verschillende thema’s die in de afgelopen jaren in mijn werk aanwezig waren samenbrengen zegt hij.
Katya Ev: de « rien »!
De performatieve praktijk van Katya Ev draait vaak om een ‘geconstrueerde situatie’, verwijzend naar Guy Debord, dat wil zeggen een opeenstapeling van concrete parameters: de plaats, de juridische elementen, de middelen voor verspreiding enzovoort. Haar werk speelt zich af in de openbare ruimte of in een instituut waar ze een bepaalde situatie uitdaagt. ‘Er zit altijd een sociaal-politieke dimensie in mijn werk’, zegt ze.
Bij New Space brengt Katya Ev een variant van de performance Visitors of an Exhibition Space Are Suggested to ‘Do Nothing’, die ze toonde op de tentoonstelling ter afsluiting van een cursus aan het HISK. Die handelde over de neoliberale codes en die van een institutioneel hedendaags kunstevenement, en hield het midden tussen een galerieruimte en de esthetiek van een start-up. Bezoekers konden, door het ondertekenen van een contract waarbij ze zich ertoe verbonden om minimaal een uur niets te doen, op een comfortabele stoel plaatsnemen die beschikbaar werd gesteld voor een minimumuurloon (10,25 euro bruto per uur), waarna ze een loonstrook ontvingen. ‘Aanvankelijk was het een reactie op de druk om veel te produceren, ook voor kunstenaars. Door met een contract en een loonstrook te werken, maak ik dat dit in het rijksarchief belandt’, aldus de kunstenaar. In Luik zal de voorstelling die nu de « rien » heet, rekening houden met de geschiedenis van de plek – ze zal het woord ‘rien’ noteren op een muur van de garage, tussen de al aanwezige teksten – en met de plaats ervan in de volkse wijk, om zo een ander publiek aan te spreken. Katya Ev neemt deel aan het project Art au Centre', waar ze een poster toont – een readymade van een sterk uitvergrote ‘te huur’-poster met de woorden ‘Ne rien faire contre rémunération’ (Nietsdoen tegen vergoeding) en een telefoonnummer.
Deze interventie verbindt de performance met het verhuurmodel. Als ik haar erop wijs dat het inderdaad ook een kwestie is van het verhuren van haar lichaam, wat gelinkt is aan prostitutie, is Katya Ev het daarmee eens en ze verduidelijkt: ‘Voor mij was deze voorstelling interessant vanwege de confrontatie tussen ‘niets doen’ en class privilege.’ Het gaat om het deconstrueren van het idee dat ‘niets doen’ tijdverspilling is en dat hier radicaal tegengesteld is aan het idee van otium dat door de oude filosofie wordt bepleit en vervolgens in het westerse denken op grote schaal werd ontwikkeld: een aristocratisch privilege verkregen door de uitbuiting van anderen.
Katya Ev: ‘Door het toekennen van een symbolische waarde – via een financiële waarde – biedt deze performance iemand tijd en ruimte om zichzelf te zijn. En die kwestie van verhuur is een knoop, het is alles of niets. Biedt deze performance ruimte om te rusten of activeert ze deze dimensie van het lichaam?’ En wat is ‘niets doen’? Bepalen wat ‘niets’ is, is een ontologisch totaal onmogelijke taak. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne leidt nog tot een andere brandend actuele bedenking: zoals Dorothée Duvivier opmerkt, roept ‘niets doen de vraag op over onze onmacht, ons onvermogen om te ageren, in te grijpen, de slachtoffers te helpen en te ondersteunen’.
De discussie die we daarmee op gang hebben gebracht, toont hoe gelaagd de voorstellen van Katya Ev en Marc Buchy zijn. Wie of wat is er aan het werk? Zijn de mensen die plaatsnemen in de fauteuil of in de Twingo performers? Zijn het deelnemers? Wie kijkt er en hoe kijk je? Al deze vragen rezen bij het uitwerken van de protocollen die de twee kunstenaars hebben bedacht. Al deze vragen zullen gedurende de duur van de tentoonstelling blijven bestaan. ‘Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik weet wat Marc voorstelt, wat ik voorstel, maar dat is het dan ook. Hoe het publiek onze twee voorstellen zal koppelen, moet nog blijken’, aldus Katya Ev.
Wat is ‘niets doen’? Bepalen wat ‘niets’ is, is een ontologisch totaal onmogelijke taak. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne leidt nog tot een andere brandend actuele bedenking: zoals curator Dorothée Duvivier opmerkt, roept ‘niets doen de vraag op over onze onmacht, ons onvermogen om te ageren, in te grijpen, de slachto*ers te helpen en te ondersteunen
_________________________________________________________________________
1 De kunstenaar bezorgde ons een tekst waarin ze haar standpunt over deze oorlog uiteenzet. Zie pagina 49.
2 Sinds 2002 bezit de vzw In Cité Mondi een interactieve sculptuur in Féronstrée en een collectie hedendaagse kunst die momenteel bestaat uit meer dan 135 werken.!De vereniging hee& ook twee tentoonstellingsruimtes, SPACE en NEW SPACE. Die tweede ruimte is een 500m grote voormalige garage van de gerechtelijke politie waar men met andere vormen van kunst en nieuwe tentoonstellingsvormen kan experimenteren. Ze ligt aan de Rue Vivegnis en vormt samen met RAVI, Le Corridor, L’Image Sans Nom, La Comète en E2N een echt centrum voor hedendaagse creatie.
3 Het project Art au Centre gebruikt de ramen van lege commerciële panden om er werken van hedendaagse kunstenaars te installeren.
4 Het contract, opgesteld in samenwerking met een jurist van de Caveatstructuur, specificeert slechts één ding: ‘het ‘niets’ wordt lichamelijk uitgevoerd via de aanwezigheid van het lichaam en het nietsdoen wordt uitgevoerd met diepe ernst en toewijding